Süleyman Göksu KAYIP ÇOCUKLAR VE AĞLAYAN ANALAR

Yenimahalle Belediyesi Kreş Kayıtları Doldu

Bilardo

Çubuk'ta Turşu Festivali 8 Eylül'de Başlayacak

Keçiören'de Türkü Şöleninde Bir Araya Geldiler

Sincan'da Üniversite Adaylarına Rehberlik Hizmeti

İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR !

Gökçek Rest Çekti: Belgelerle İspatlayın! Yoksa..

23 Nisan, Başkent'te Törenlerle Kutlanıyor

Yazı Detayı

17 Temmuz 2014 - Perşembe 10:24

KAYIP ÇOCUKLAR VE AĞLAYAN ANALAR

Süleyman Göksu

suleymangoksu@gmail.com

Merhaba. TV de sahur programı izliyordum. Hocamız, kayıp çocuklardan bahsederek, bulunmaları için dua ediyordu. Bu çocuklar Ülkemizin bir gerçeğiydi Annelerin, babaların bin bir zorlukla büyüttükleri, üzerinde titredikleri o canım çocuklar Çok kolay yetişmemişti onlar Ben de, tuşları şakırdatarak ağlayan annelerin hislerine tercüman olayım dedim Bir gün gelmiş, şu veya bu şekilde ortadan kayboluvermişler. Karakollara müracaat edilmiş, çalmadık kapı bırakılmamış, yine de bir netice alınamamış. Analar gözyaşı akıtıyor, babalar üzüntülerini içlerine atıyorlar. Gözlerine geceleri hiç uyku girmiyor, her nedense bir türlü sabah olmak bilmiyor. Onlar için hayatın tadı tuzu yoktur. Geceleri gökyüzüne, ayın aydınlığına, yıldızların parlaklığına bakar dururlar. Yağmurun ve rüzgârın sesi onlara bir çeşit ninnidir. Gündüzün aydınlığı, onlar için bir umuttur. Akşam olmasını hiç istemezler. Nice gündüzler, aylar, ne çabuk geçmiş yıllar, çocuklar nedense gelmemişler. Onlar şimdi nerdeler, ne şartlar altında yaşıyorlar. Kimi çay, kimi falan yemeği severdi, kimi de anne bana tost yap derdi. Kimi çizgi film seyrederdi, kimi ise bilgisayarda oyun severdi. Şimdi ne yiyorlar, ne içiyorlar, ne giyiyorlar, uyurken üzerlerine ne örtüyorlar. Çocuklar hep bir arada, ne güzel oynarlardı, sesleri neşe kaynağıydı. Acılı anneler, dışarıda çocukları görseler, istemeden içlerini hüzün kaplıyor. Bütün çocuklar burada, bizim çocuklarımız nerde diyorlar. Kimi kaybolalı çok yıllar geçmiş, bir kısmı genç ve bir kısmı da kocaman adam olmuştur. Onlar, annelerinin yanında hala birer küçücük bebektiler. Kıyamadıkları fidanları içlerinde bir ukdedir. Resimler, maziden birer hatıradır. Su ve yemekler boğazlarında yumak gibi düğümlenir. Adeta bir çiçek misali resimlerde yanaklar öpülür, kâğıtlar koklanır. Ailede doğanlar, evlenenler ve vefat edenler, o garipler olaylardan bihaber dar. Ağaçlar yapraklarını döker, yeşerir ve sonra da meyve oluverirler, o güzelim çocuklar yine ortada yoklar Allahtan ümit kesilmez, bir gün çıkıp gelirler. Aynı kaderi paylaşan anneler, yağmur yaş, sıcak ve soğuk demezler sıkça bir araya gelirler ve birbirlerine teselli olurlar. Onlar kamuoyunda simge olmuşlardır. Çocuklarının hayatta olmaları ve bir gün aniden çıkıp gelmeleri bitmeyen umutlarıdır. Onların hayalleriyle yaşarlar. Çocukları çıkıp geldiğinde, dünyalar onların olacaktır. Ellerini semaya açarak, sürekli Allaha dua ederler. İnançlıdırlar, azimlidirler ve dimdik ayaktadırlar. Tüm olumsuzluklara meydan okurlar. Gazeteler ve TVler onlar için bir beklentidir. Siyasi İstismarlara hiç tahammülleri yoktur. Çeşitli yerlere afişler asarlar, telefonlar ve kapılar her zaman çalsın diye beklerler. Sosyal medyada, çarşıda ve pazarda, hemen her yerde kayıp ilanlarına dikkat etmeliyiz. Acıları, yüreğimizde hissederek ailelere yardımcı olmalıyız. Kayıp çocuk, kayıp gelecektir. Çocuklar kaybolmasın, anneler üzülmesin